வளருகிறார் குறும்புக்கார பொழில்குட்டி :)

பொழில்குட்டிக்கு தற்போது ஆறாவது மாதம் துவங்கியுள்ளது :) ஏற்கனவே தெளிவாக "அம்மா" என்றழைக்கும் என் தங்கத்திற்கு இப்போது "அப்பா" என்று அரைகுறையாக ஆனால் "அழகாக" சொல்ல வருகிறது :) இதைக் கேட்டதும் அவர் அப்பாவைக் கையில் பிடிக்க முடியவில்லை.

இப்போதெல்லாம் சேட்டைகள் சற்றே வலு பெற்றுள்ளன :) குப்புறப் படுத்துக் கொண்டு கண்களுக்கு எட்டும் பொம்மைகள் கைக்கு எட்டவில்லையென அடம் பிடிக்கிறார். "அம்மா... ம்மா" என்று என்னை அழைப்பார்; நான் திரும்பிப் பார்த்ததும் சிணுங்கிக் கொண்டே பொம்மையைப் பார்த்தால் அது அவருக்கு வேண்டும் என்று அர்த்தம்... நான் சென்று எடுத்துக் கொடுப்பேன் :)

அதைவிட சிரிப்பு என்னவென்றால் தவழ முயற்சிப்பது ஆனால் முடியாமல் போனதும் அழுவது. அவனிடம் விடாமுயற்சி என்னும் சிறந்த பழக்கம் இருப்பதை நாங்கள் பல முறை அவன் விளையாடும் போதும், தவழ முயற்சிக்கும்ப் போதும் கவனித்துள்ளோம் :) இது எனக்குப் பெருமையாக இருக்கிறது :) :)

அவரிடம் ஒரு பாடிக்கொண்டே நகரும் சேவல் இருக்கிறது... நான் அதைப் போட்டுவிட்டு தான் சமையலறைக் கடமைகளையாற்றிக் கொண்டிருப்பேன்.... ஆனால் இப்போது அந்த பொம்மை உதவுவதில்லை. ஏனென்றால் , அது நகருகிறது ஆனால் அதன் பின்னே நம் ஐயாவால் நகர முடியவிலை என்று கோவப்படுகிறார்.... அழுகிறார் :) சரி என்று நகரும் சைக்கிள் மாமா பொம்மையைப் போட்டுவிட்டால் அது சிறிது நேரத்திலேயே பாடுவதை நிறுத்திவிட்டு ஊர்ந்துக் கொண்டிருப்பதை மட்டுமே தொடரும், பாடல் சத்தம் நின்றதும் ஐயாவிற்கு அழுகை வந்துவிடும் :) சரியென்று யானை மாமாவைக் கொட்டு அடிக்கவிட்டால் ஒரே ஆர்வக்கோளாரில் அதைக் கையில் எடுத்துவிடுவார். ஏனென்றால் அந்த இரு பொம்மைகளையும் கையில் பிடிக்க முடியவில்லை ஆனால் இதைப் பிடிக்க முடிகிறதே. அந்த மகிழ்ச்சி தான் :)

ஆனால் அவன் என் வயிற்றில் இருந்த போதிருந்தே பேசிப் பழகியதால் தானோ என்னவோ யாராவது ஒருவர் அவருடன் பேசிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும். நான் காலையில் என் கணவருக்கு காலை மற்றும் மதிய உணவு சமைத்து எடுத்து வைத்துக் கொடுப்பதில் சுறுசுறுப்பாய் இயங்கிக் கொண்டிருப்பேன். அந்த நேரத்தில் தான் அவருக்குப் பேச்சுத் துணை தேவைப்ப்டும். பசிக்கும் போது நான் செல்வதும் பேசுவதற்கு என் கணவர் செல்வதும் மாறி மாறி நிகழ்ந்துக் கொண்டிருக்கும் :) தந்தையும் மகனும் பேசுவதே தனி ஒரு அழகு :)

ஆனால் எவ்வளவு வேலை இருந்தாலும் நான் அடிக்கடி அவருடன் பேசியாக வேண்டும் இல்லையென்றால் அன்று அதிகமாக அழுவார். ஆனால் எளிதில் சரி செய்து விடலாம். மிகவும் சிறிய குழந்தை தானே! :) எனக்கும் பகல் நேரத்தில் அதிக வேலை இருக்காது; அவர் தான் என் உலகம் நான் பகலில் என் உலகத்தை சுற்றிக் கொண்டு பல செய்திகளை அவனிடம் பேசிக்கொண்டிருப்பேன் :) அப்போது தானே அவர் விரைவில் வெளி உலகத்தை புத்திசாலித் தனமாக எதிர்கொள்ள முடியும்... :)